دکتر شاهین شهسواری‌پور
و اما سی سال پیش، بله، دقیقا سی سال پیش، یعنی سال هزار و سیصد و شصت و شش، این طور نبود که شما به راحتی از داخل منزل‌تان وارد وبسایت سازمان سنجش کشور بشوی و ببینی که قبول شده‌ای یا نه. بلکه باید می‌رفتی دم دکه روزنامه‌فروشی و انتظاری دلهره‌آور را در صف خرید روزنامه تجربه می‌کردی تا ویژه‌نامه اعلام نتایج کنکور برسد و بگیری و روی کاپوت اولین پیکان پارک‌شده کنار خیابان پهن‌اش کنی و در میان ستون‌های فشرده اسامی که با ریزترین خط ممکن چاپ شده بود، چشم بگردانی تا ببینی آیا اثری از اسم خودت پیدا می‌کنی یا نه. آن سال اما جلوی اسم تعدادی از بچه‌های شرکت کننده در کنکور، برای اولین بار در تاریخ آموزش علوم پزشکی ما، این عبارت نقش بسته بود:
«دندانپزشکی کرمان»
و می‌شود حدس زد که دست کم بعضی از این بچه‌ها از دیدن این نتیجه چندان خوشحال نشده باشند. اول به این دلیل که آن وقت‌ها رشته دندانپزشکی مثل الان به اصطلاح چندان توی بورس نبود و اکثر داوطلبان رشته تجربی انتخاب اول‌شان پزشکی بود و هنوز سال‌ها زمان لازم بود تا کار به جایی برسد که حتی شاگرد اول‌های کنکور تجربی هم در اولویت‌های نخستشان رشته دندانپزشکی را انتخاب کنند. ولی دلیل نگرانی احتمالی بعدی، دیگر ربطی به رشته نداشت، بلکه مربوط به شهر محل تحصیل بود. جغرافیای مسافرتی بیشتر ایرانیان در آن روزها فقط به چند شهر تهران و مشهد و اصفهان و شیراز محدود می‌شد و اکثر کسانی که قرار بود شش سال از بهترین روزهای عمرشان را در کرمان بگذرانند، به جز خواندن چند خطی در کتاب‌های تاریخ و جغرافیای مدرسه، هیچ آشنایی خاصی با این شهر آرام و دورافتاده در حاشیه کوه و کویرهای ناحیه جنوب‌شرقی کشورمان نداشتند و همچنین آن موقع این گونه نبود که شما به راحتی نام شهری را در گوشی هوشمندت جستجو کنی و به ثانیه‌ای به تمام اطلاعات ویکی‌پدیایی آن جا دسترسی پیدا کنی. باید خوت می‌رفتی و می‌دیدی.
خوشبختانه به غیر از راه‌های زمینی دور و دراز، کرمان فرودگاه و ایستگاه قطار هم داشت. بچه‌های ورودی ۶۶ هر کدام به وسیله‌ای آمدند و ثبت نام کردند و دانشکده دندانپزشکی کرمان که از مدت‌ها قبل تمهیدات لازم‌اش اندیشیده شده بود، با آمدن اولین دوره دانشجویان جان گرفت و همچون نهال نازکی در دل کویر، آغاز به روئیدن کرد.
دانشجویان، دوره علوم پایه را با استفاده از امکانات و اساتید مجرب دانشکده پزشکی کرمان گذراندند و از سال ۶۸ وارد بخش‌های دانشکده دندانپزشکی شدند.
طبیعتا نمی‌توان از یک مرکز آموزش بهداشتکاران دهان و دندان که به تازگی تبدیل به دانشکده دندانپزشکی شده انتظار یک هیئت علمی بسیار پر و پیمان را داشت، اما مربیان مقیم دانشکده هر آنچه که در توان داشتند برای دانشجویانشان مایه گذاشتند و با همکاری اساتید پروازی نام‌آشنایی از دانشکده‌های تهران و مشهد و بهشتی همچون دکتر استپان الکسانیان و دکتر قربان محمدیان فقید، و آقایان دکتر ضرابی، اجلالی، سیدان، رکن و … دندان‌پزشکان کاربلدی تربیت کردند که سال‌هاست در گوشه و کنار کشورمان به درمان بیماران مشغول هستند. مسئولان وقت دانشگاه علوم پزشکی کرمان هم در تجهیز دانشکده از هیچ تلاشی فروگذار نکردند، به طوری که با اختصاص زمین بزرگی در انتهای خیابان شفا و احداث ساختمان اداری و کلاس‌های درس و بخش‌ها و خوابگاه دانشجویان و سلف‌سرویس و زمین‌های ورزشی و منازل مسکونی اساتید در یک مکان، محیط بسیار مناسب و آسوده‌ای برای دانشکده فراهم شد. در اوایل دهه هفتاد، وقتی دانشجویان دانشکده‌های دیگر در لابراتوار برای استفاده نوبتی از موتورآویز معطل بودند، لابراتوار مجهز دانشکده دندانپزشکی کرمان که به تازگی از کارخانه «کاوو» خریداری شده بود با کابینت‌ها و صندلی‌های شیک و کمد و هندپیس لابراتواری و شعله و هواکش اختصاصی برای هر نفر، هوش از سر دانشجویان می‌برد.
سال‌ها و دهه‌ها گذشت تا اینکه مربیان جوان و تازه‌کار دیروز، با تلاش پیگیر و خستگی‌ناپذیرشان در کار آموزش و پژوهش، به اساتید گرانقدری همچون دکتر زارعی و دکتر پریرخ و … تبدیل شدند که البته ذکر نام تک‌تکشان در این مجال اندک مقدور نیست، اما تلاش‌های دلسوزانه هر کدام از این اساتید در بخش‌هاشان، اندک اندک کار را به جایی رساند که آن نهال نازک را به درخت تناوری تبدیل کرد و هم‌اکنون دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان، به عنوان چهارمین دانشکده دندانپزشکی برتر کشور شناخته می‌شود …
و حالا بعد از گذشت سی سال، همایشی در راه است برای دیدار دوباره تمام کسانی که به عنوان رئیس، استاد، دانشجو، کارمند، پرسنلِ بخش‌ها و خلاصه هرکسی که در طول این سال‌ها نقشی در این میانه داشته و یاد و خاطره‌ای و اثر و آثاری از خود به یادگار گذاشته. همه چیز با راه‌اندازی یک گروه تلگرامی درست شد، دوستان همکلاسی یکی یکی شماره همدیگر را پیدا کردند و شوق دیدار دوباره و یادآوری هزاران خاطره تلخ و شیرین دوران دانشجویی در جانشان زبانه کشید. و بعد پیشنهاد تعدادی از دوستان، از جمله دکتر مهدی سروش عزیز، مبنی بر برگزاری همایشی برای بزرگداشت سیامین سالگرد تاسیس دانشکده دندانپزشکی کرمان در سال ۹۶.
بچه‌های دانشجوی دیروز که تعدادی‌شان حالا خودشان سمت‌های علمی یا اجرایی دارند، دست به کار شدند و هماهنگی‌های لازم انجام شد و سرانجام در خنکای هوای یک روز آفتابی بهار کرمان، در روز پنجشنبه هفتم اردیبهشت ۱۳۹۶، دوستان قدیم از راه‌های دور و نزدیک خودشان را به شهر پر از خاطره و باصفای کرمان رساندند، چه مثل آن خانم دکتر گرامی که بچه‌هایش را که امتحان داشتند به شوهرش سپرد و از اهواز با سه پرواز خودش را به روز همایش رساند، و چه مانند آن آقای دکتر عزیزی که در آخرین لحظات به اصرار دوستان تصمیم به آمدن گرفت و با خانم و بچه‌ها رنج رانندگی طولانی از کرج تا کرمان را به جان خرید تا خودش را به موقع به جمع یاران برساند.
مراسم در باغ و تالار زیبای امیر ارسلان واقع در جاده قدیم ماهان برگزار شد. چند خوش‌آمدگویی کوتاه توسط دکتر حق‌دوست رئیس دانشگاه و دکتر زارعی رئیس دانشکده و دکتر امینی دبیر همایش، پخش چند ویدیو کلیپ خاطره‌انگیز از دانشکده، پیام تصویری دکتر شاه‌پسند‌زاده از آمریکا به عنوان اولین رئیس دانشکده، ویدیویی تاثیرگذار از دوستان درگذشته‌مان، شعرخوانی، ساز و آواز، دیدار با هوشنگ مرادی کرمانی نویسنده نام‌دار کشورمان، نمایش کمدی، اجرای نمادین سوگندنامه، بریدن کیک تولد همراه با نورپردازی زیبا و در آخر بازدید از دانشکده، از جمله برنامه‌های تدارک دیده شده برای مهمانان بود.
و اما جالبتر و لذت‌بخش‌تر از همه تجدید دیدارها و یادآوری خاطرات قدیمی دوستانی بود که سال‌های طولانی همدیگر را ندیده بودند. روبوسی‌ها و در آغوش کشیدن‌ها، اشک‌های شوق و انفجار صداهای خنده فقط با تعریف چند کلمهٔ اول از یک خاطرهٔ قدیمی…
به عنوان یک دانشجوی بازیگوش قدیمی، بعد از گذشت این همه سال، دست یکایک استادان عزیزم را می‌بوسم و برای تمامشان، که متاسفانه فرصت نام بردن از بسیارشان در این متن کوتاه برایم ممکن نبود، آرزوی سعادت و سلامت دارم، و به عنوان یک دوست و همکار، توصیه‌ام به شما دوستان عزیز خواننده این است که اگر دانشکدهٔ شما هم در تدارک برگزاری چنین برنامه‌ای است، به هیچ عنوان فرصت شرکت در آن را از دست ندهید. نمی‌دانم، ولی شاید برای بسیاری از ما هنوز، زندگی همان راه‌روهای طویل بخش‌های دانشکده است که هر روز با زنبیلی پر از بیم و امید از آن می‌گذشتیم…
منبع: دندانه
