یادداشتی از دکتر محمدجعفر اقبال درباره انتقادهای اخیر به پایگاه خبری دندانه
یکی از سخت‌ترین کار‌ها در جوامع آزاد روزنامه‌نگاری و کار مطبوعاتی است. تکلیف این شغل در کشور ما روشن است. سختی کار روزنامه‌نگاری در عالم سیاست قابل مقایسه با با سایر حوزه‌ها نیست ولی گرفتاری أمور کشور ما آمیختگی سیاست با همه کارهاست. بنابراین نشریات و سایت‌های دندانپزشکی نیز در این مشکل مستثنا نیستند.
من درباره مشکل فشار به نشریات و ناشران اندیشیده بودم و این سؤال در ذهن و مغزم مطرح بود که چرا مجلات و نشریات ما خصوصا نشریات منتقد و حتی نشریات خبری عمر کوتاهی دارند و قرص و قایم نیستند. در بررسی علت این مهم بیشتر حاکمیت و دولت‌ها را مقصر و مؤثر می‌دانستم.
اخیراً مواردی از برخورد با سایت دندانه و مجله نگین دندانپزشکی را از بعضی از دوستان آزاد اندیش که سابقه کار اجتماعی و حضور فعال در رسانه‌ها داشتند را شاهد بودم که ضمن تعجب و حتی تحیر به نظرم رسید اگر ما مردم در برخورد و تضعیف رسانه‌ها و اصحاب مطبوعات موثر‌تر از حاکمیت نباشیم، کمک بزرگ و موثری در این راهیم.
من قصد قضاوت و یا تبرئه همکاران مطبوعاتی را ندارم و برایم مسلم است که هیچ ماهیت مطلقی در این باب وجود ندارد. خطا را محتمل و دخالت نظر و سلیقه در مطالب را إنکار ناپذیر می‌دانم. اما سؤال أصلی این است که مگر این إشکالات مربوط به افراد خاص است؟ و با سپردن این کار به ما یا دوستانمان یا تقاضا و درخواست اصلاح مشکل حل و رفع می‌شود؟
تصور همه ما این است که نظر و حرف ما عین حق است و آزادی زمانی واقع می‌شود که نظرات ما عینا تأیید شود و اگر فرد یا نشریه‌اَی نظری حتی متفاوت با رأی ما را منتشر کند مرتکب خبط و خطا شده است و وظیفه اخلاقی و انسانی داریم که ضمن إفشاء خطا‌ها و احیانا خیانت‌ها به منکوب کردن و مبارزه بپردازیم و در فرصت مناسب به حساب دست‌اندرکاران نشریه برسیم.
این بی‌صبری و این بی‌تحملی افراطی چرا و چگونه إیجاد شده است؟
زمانی در جوانی در مجلس بحث، استاد و معلمم به هنگام بی‌توجهی و بی‌اعتنائی من به اصل آزادی بیان و حرف طرف مقابلم به من تذکر داد که بی‌اعتنائی و بی‌توجهی به حرف و نظر طرف مقابل نقطه قوت نیست و بیشتر به ضعف و سستی فکر و اندیشه شما (من) مربوط است. حتی به من تذکر داد که این کج راه حتی اگر به غلبه شما بیانجامد عین غبن و شکست است.
اکنون پس از سال‌ها با دیدن مطالب دوستانم به اصحاب رسانه آن تذکر استاد را به یاد آوردم و شرط دوستی و مروت آن دانستم که رأی و نظر خود را بازگو کنم و قول دهم که مخالفت و نقد آن را نه‌تنها قبول کنم بلکه نقاد را احترام کرده و تقدیر و تشکر نمایم
با احترام محمد جعفر اقبال
منبع: دندانه
