نامه دکتر محمدجعفر اقبال خطاب به متعهدین ضریب کای دندان‌پزشکی

متعهدین ضریب کای دندانپزشکی

سلام احترام وادب

غرض من از نوشتن  این سطور نه جلب رضایت شخص یا اشخاص است و نه با هدف پشتیبانی و یا خدای ناکرده تخطیه همکار یا هم نوعی مینویسم بلکه با هدف طرح مسىله و بیشتر فهم موضوع (البته برای خودم) و نهایتا برقراری ارامش این افکار را در قالب ستور در می اورم.

من این نعمت بزرگ خداوند را شاکرم که دوره جوانی را پشت سر کذارده و اواخر میانسالی و شاید اوایل پیری را تجربه میکنم از این جهت شرایط و افکار دوستان و همکاران جوان را درک میکنم و یا بهتر بگویم حقیقتا سعی میکنم ان را درک کنم.

ابتدا چند مورد قابل ذکر

١-هیچ کس و هیچ کدام از ما نمی پسندیم و خوش نداریم حتی بخشی از عمر و وقت یک همکار جوان ،توانا و پرانژی که باید صرف خدمت به مردم و ساختن زندگی شخصی و اینده خود و کشورش باشد به بطالت و بی کاری بگذرد و در فلان شهرستان که کمترین برنامه ریزی و امکانات اموزشی و درمانی دارد عمرش تلف و اکثر وقتش به بیهودگی صرف شود. هیچ کس از اعزام یک همکار متخصص به مرکز استانی که در دانشگاهش به او مجوز کار درمانی نمیدهند راضی و خشنود نیست. این کار عین کج سلیقگی و به زعم من تجاوز وخشونت است. من معتقدم ایجاد و تمهید شرایط کار برای همه افراد یک ضرورت و اقدام عکس ان ظلم است این ظلم حتی اگر در سایه ایین نامه (به اصطلاح غلط مرسوم قانون) باشد ناصواب است و باید مصلحان جامعه با اتخاذ روش صحیح و قانونی در پی اصلاح قواعد و ایین نامه ها باشند.

٢-در یک جمع چند هزار نفری بالطبع سلایق و خلق های مختلف وجود دارد. من شخصا از تنوع سلایق، خلق ها و برخوردها حتی اگر تند و گاهی خارج از رسم ادب معمول و مورد انتظار باشد ناراحت نمیشوم و حق ندارم ناراحت شوم.  مگر ما در مقابل ناراحتی بیماریکه به علت درد یا استیصال برخورد مناسبی با ما ندارد چه میکنیم ؟ و مگر در مواردی خودمان در چنین عملی انجام نداده ایم؟ قطعا مقابله راه حل نیست البته میدانم نسخه معین و واحد برای این موارد وجود ندارد.

٣-مطالبه حق و حتی میل خود در امور شغلی و اجتماعی نه تنها گناه نیست و نباید سرزنش شود بلکه به اعتباری حق مسلم افراد و اشخاص است و شرط عقل به رسمیت شناختن ان است بنا براین هیچ کس قاعدتا نباید مانع مطالبات دیگران گردد.

۴- جوامع بشری در حال گذرند و افراد ونسل ها جایگزین میشوند همچنان که روزگار نوبت بعضی از کارها(الحمدلله بسیار ساده) را به ما داد به شما و دیگران نیز واگذار خواهد کرد میدان عمل پیچیده و دشوار است این دشواری را نمیشود دست کم گرفت.

۵- ایجاد جو و فضای دو قطبی ممکن است دارای کارکردهایی باشد اما به نظر میرسد در مجموع به نفع انسانها و به خصوص اجتماع نیست پیشنهاد میکنم از احساسات استفاده گردد اما در کنار ان به نتایج متعدد و بعضا درازمدت کارها و فرمایشات خود و دیگران  بیندیشیم و پشتوانه اموراتمان را عقل جمعی و نه احساس  و شور جمعی قرار دهیم. (غرض من نفی و رد و جسارت به احساسات و شور و شوق افراد نیست بلکه به استفاده به جای از ان تاکید دارم )

۶- بیشترین اندوه کنونی من از دوران جوانی مربوط است به قضاوت ها و در مواردی راههایی که برای حل مسایل زندگی و کاری خود انتخاب کرده ام. علی رغم ذات محافظه کار و تربیت در محیط نسبتا ارام از بسیاری از قضاوت های نادرست خودم  که اکثر قریب به اتفاق انان به علت نقص اطلاعات  بوده پشیمانم این جمله را نه برای بازداشتن کسی از تصمیماتش میگویم و نه غرض خاص نسبت به کسی یا طرفی دارم این نکته را از سر صدق به عنوان معلمی که وظیفه دارد تجربیاتش را هر چند که  کوچک و شاید بی ارزش باشد حسب علاقه به همه جوانان این اب و خاک عرض مینمایم.

٧-به نظر نمیرسد کسی با کاهش تعهدات ضریب کا و یا حتی برداشتن تعهد خدمت مخالف باشد لااقل من مخالف نیستم و در طول این مدت مخالفت جدی ان هم با انگیزه ازار و اذیت همکاران جوان و یا حتی از سر بی تفاوتی از طرف هیچ کس ندیده ام. حل مسیله اگر با خلط موارد و فهم ناقص ان باشد نه تنها کارها را اسان نمیکند بلکه مشکل تر و پیچیده تر میکند. دوستان و فرزندان عزیزم اکنون اموزش دندانپزشکی چالش های بزرگی دارد که شما کم و بیش از ان مطلع و بعضی با ان دست به گریبانید بیش از چهل دانشکده بی معلم و بی استاد، بیش از هزار دندانپزشک متخصص که از محل کار و شرایط زندگی خود رضایت ندارند، بیش از بیست هزار دانشجوی شاغل به تحصیل که از پذیرش تا فارغ التحصیلی انان مشکل و گره وجود دارد، شرایط تحصیلی دستیاران تخصصی و صدها مورد ریز ودرشت دیگر. حل این مسایل احتیاج به همفکری ،صبر، به رسمیت شناختن یکدیگر و از همه مهمتر فکر و تدبیر دارد

اینجانب با تجربه مختصر در اموزش و مدیریت دندانپزشکی جوانان متخصص را فرصت و سرمایه بسیار بزرگ برای کشور و نظام اموزشی و درمانی میدانم  امیدوارم با متانت  مانع صرف انرژی خود و دیگران در جهت غیرموثر و مثمر شویم و بکوشیم با همفکری و مشارکت بر مشکلات رشته و صنفمان غلبه نماییم

نگرانی خود را با ذکر علت اندوه خود در سطور قبل ذکر کردم. تردید من این است که خدای ناخواسته و بی غرض به حرفه و ابروی حرفه ایمان لطمه نزنیم.

منبع: دندانه

مشاهده خبرهای بیشتر

عضویت در کانال تلگرام دنت آنلاین