گفتگو با دکتر مهدی نصیبی، رئیس انجمن علمی سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی درباره آسیبشناسی قانون تأسیس دانشکده دندانپزشکی خصوصی
در شرایطی که صدای اعتراض کارشناسان و دردمندان حوزه دندانپزشکی از هر سو برای تعطیلی یا حداقل توقف تأسیس دانشکده‌های دندانپزشکی جدید و فاقد امکانات شنیده می‌شود، به‌تازگی اخباری از وزارت بهداشت به گوش می‌رسد که از فراخواندن بخش خصوصی به تأسیس دانشکده‌های دندانپزشکی خصوصی آن هم فقط به شرط داشتن ۸۰ میلیارد تومان سرمایه حکایت دارد. در آسیبشناسی این رخداد گفتگوی با دکتر مهدی نصیبی، رئیس انجمن علمی سلامت دهان و دندانپزشکی اجتماعی داشتیم که در ادامه می‌خوانید:
*به‌تازگی خبری شنیدیم که حاکی از فراخوانی معاون آموزشی وزارت بهداشت از بخش خصوصی برای تأسیس دانشکده دندانپزشکی است. آیا در کشور ما کمبود دانشکده دندانپزشکی وجود دارد که وزارت بهداشت به این طریق قصد دارد آن را جبران کند؟
ما در کشور دانشکده دندانپزشکی کم نداریم و در طول ۳۰ سال گذشته، یعنی از سال ۶۵ تا کنون که در سال ۹۵ به سر می‌بریم، تعداد دانشکده‌های دندانپزشکی، از ۵ دانشکده به حدود ۷۰ دانشکده رسیده است و با این فراخوان فکر می‌کنم در عرض ۲ تا ۳ سال آینده، ۷۰ دانشکده خصوصی دیگر هم تأسیس بشود. چرا که ۸۰ میلیارد تومان برای تعدادی از افراد مبلغ قابل‌توجهی نیست. در حال حاضر هم برخی از آموزشگاه‌های خصوصی که در حوزه دندانپزشکی فعالیت می‌کنند، به دنبال فرصت هستند تا جواز بگیرند و تبدیل به دانشکده بشوند.
البته باید تأکید کنم که من با خصوصی‌سازی مخالف نیستم و برعکس از موافقان آن به شمار می‌روم، اما خصوصی‌سازی با این شرایط آینده مشخصی ندارد. لازمه خصوصی‌سازی، ضابطه‌مند بودن است تا بتواند ما را به هدف برساند و آن هم ممکن نیست، مگر اینکه یک برنامه یک‌پارچه داشته باشیم. نه اینکه به قول معروف خصوصی‌سازی تبدیل به خصولتی‌سازی بشود.
*آیا علاوه بر سرمایه، شرط دیگری برای تأسیس دانشکده خصوصی دندانپزشکی اعلام شده است؟
در حال حاضر تنها همین شرط اعلام شده است. البته طبیعتاً تأسیس دانشکده شرایط دیگری لازم دارد، اما سال ۶۵ هم که وزارت بهداشت تصمیم گرفت تعداد دانشکده‌های دندانپزشکی را افزایش بدهد، برای این کار حدود و ضوابطی معین کرد که امروز می‌بینیم برای پیش‌گیری از تأسیس بی‌رویه دانشکده‌ها کافی نبوده است و اگر با این منوال پیش برویم تا چند سال آینده در هر دهستان و قصبه‌ای دانشکده دندانپزشکی خواهیم داشت.
*حال چرا سیاست وزارت بهداشت بر افزایش فارغ‌التحصیلان رشته دندانپزشکی استوار شده است؟
مشکل ما این است که برای نظام سلامت دهان، طرح کلان نداریم و سیاست‌های جزیره‌ای در ارگان‌های مختلف به اجرا درمی‌آیند که می‌خواهیم آن‌ها را به هم پیوند بزنیم و سیاست یکپارچه‌ای حاصل کنیم که مسلماً این کار شدنی نیست. چرا که این سیاست‌ها در اکثر مواقع ضد و نقیض هستند. برای مثال در حال حاضر حدود ۷۰ دانشکده دندانپزشکی در حال فعالیت هستند و بسیاری از آن‌ها مشکلات عدیده‌ای دارند که لاینحل است. ما دانشکده‌ای داریم که با ۳ عضو هیات علمی ضریب کا اداره می‌شود و امکانات ساختمانی و فیزیکی مناسب ندارد. از طرف دیگر طرح بهداشتکار دهان و دندان مطرح می‌شود که خودش سبب می‌شود تعدادی از این راه وارد رشته دندانپزشکی بشوند. از طرف دیگر سالی ۱۵۰۰ دانشجو در کشورهای دیگر مدرک می‌گیرند و به ایران می‌آیند و این یعنی در مجموع حداقل سالی ۳ هزار نفر به دندان‌پزشکان ما اضافه می‌شود. این در حالی است که رشد اقتصادی ما در سال ۴ درصد است. با این شرایط ما چگونه می‌توانیم در ۱۰ سال آینده این خیل دندانپزشک را اداره کنیم و به کار بگیریم؟ این افراد هم محق هستند، چرا که بهترین سال‌های عمرشان را در این رشته گذاشته‌اند و می‌خواهند از آن نتیجه بگیرند.
*اما هر زمان حرف از بهداشتکاران به میان می‌آید، افراد مختلف و صاب‌نظران اعتراض می‌کنند که ۸۰۰ نفری که سال گذشته به عنوان تکنسین سلامت دهان پذیرش شدند، نیروی بهداشتی هستند و قرار نیست دندانپزشک بشوند.
بله این ۸۰۰ نفر تحت عنوان کاردان بهداشت دهان در دانشگاه پذیرش شده‌اند، اما مشکلی که وجود دارد، این است که مسیری که این افراد بعد از گذراندن ۲ سال تحصیل، تبدیل به بهداشتکار و بعد هم دندانپزشک می‌شوند بسته نشده است. هدف ما این است که این افراد در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته خودشان و در صورت تمایل، phD سلامت دهان ادامه تحصیل بدهند و انجمن بهداشتکاران دهان هم همین عقیده را دارد و آن را بین اعضاء خود ترویج می‌کند.
کاردان‌های بهداشت دهان که به تازگی در دانشکده‌ها پذیرش شده‌اند، نیروهای خوبی هستند و ما برای پیش‌گیری و ارتقای سلامت دهان به آن‌ها نیاز داریم.
*اما تربیت تکنسین‌های سلامت دهان مشکلاتی مانند نبود ردیف استخدامی و جایگاه شغلی تعریف شده دارد که سبب می‌شود این افراد تمایل پیدا کنند از مسیری که برای آن‌ها تصور شده است منحرف شود. برای این مشکلات راهکاری اندیشیده شده است؟
بله متاسفانه برای کاردان‌های بهداشت دهان پست سازمانی وجود ندارد، اما برای بهداشتکاران این پست‌ها تعریف شده است. این مشکل را می‌توان به‌راحتی از طریق سازمان برنامه و بودجه حل کرد و پست سازمانی بهداشتکاران را به کاردان‌های بهداشت دهان تفویض کرد، چرا که همه این افراد نمی‌توانند کار خصوصی انجام بدهند، اما چون این کار برای کسی سودی ندارد، کسی هم دنبال آن نمی‌رود.
از طرف دیگر متأسفانه بین سال ۶۰ تا ۶۶ اتفاقاتی افتاده که این ذهنیت را برای بهداشتکاران ایجاد کرده که می‌توانند دندانپزشک بشوند. این در حالی است که برای مثال تکنسین‌های پروتز دندان که از سال ۴۶ در کشور ما تربیت می‌شوند، هیچ‌وقت حتی تقاضا نکردند که وارد رشته دندانپزشکی بشوند.
با قوانینی که در حال حاضر وجود دارد، کسانی که نتوانسته‌اند از کنکور وارد دندانپزشکی بشوند، می‌توانند دوره ۳، ۴ ساله بگذرانند و بعد از گذراندن تعهداتشان وارد این رشته بشوند و با تطبیق واحدهای قبلی و ۲ سال دیگر درس خواندن دندانپزشک شوند. اگر قرار بر این است، اصلاً کنکور دندانپزشکی را برداریم تا هر کس که می‌خواهد دندانپزشک بشود، بسم‌الله!
منبع: دندانه
