برخی مواقع لازم است متخصصان اطفال به‌رغم اراده بیمار، خود روش و مسیر درمان را انتخاب و آغاز کنند، مثلا حین تمیز کردن گوش بیمار عفونتی را تشخیص می‌دهند و بدون پرس‌وجو از کودک درمان را شروع می‌کنند.

اما با بزرگ شدن بچه‌ها، این بیماران چگونه و چرا باید در درمان خود مشارکت کنند؟ چه باید کرد اگر آن‌ها با نظر والدین یا پزشک خود موافق نباشند؟ کی زمان آن می‌رسد که آن‌ها بتوانند برای انجام یک عمل جراحی یا درمان اختلال عدم توجه یا انجام آزمایش‌ها یا درمان‌های پزشکی تصمیم بگیرند یا آنکه باید به خودشان واگذار کرد تا بیماری تمام وجودشان را بگیرد.

سیاست جدید درباره اطلاع دادن به کودکان
آکادمی پزشکان متخصص آمریکا در مطلبی که ماه قبل منتشر شد، همراه با گزارش‌های فنی، موضوع اطلاع‌رسانی و رضایت بیماران خردسال را در تازه‌ترین سیاست‌گذاری خود بررسی کرده است. این مطلب که درباره اطلاع‌رسانی رسمی توام با رضایت بیمار (رضایت آگاهانه)‌ است، می‌گوید حتی برای یک کودک 7 ساله هم می‌توان بر اساس اطلاع‌رسانی برای درمان پیشنهادی به توافق رسید و اطلاعات به روشی درست به این کودک داده شود. شرکت در بحث درمان، می‌تواند به رشد عاطفی و بهبود استقلال کودک کمک کند.

دکتر اویوا کاتز، مدیر سرویس مشاوره اخلاقی در بیمارستان کودکان پیتسبورگ، می‌گوید: گزارش‌های جدید بر اساس درک جدید از رشد عصبی و رشد مهارت‌های تصمیم‌گیری در نوجوانان تنظیم شده است.

هدف متخصصان اطفال از اطلاع‌رسانی به بیماران خود از دیدگاه رشد عصبی، بهبود مهارت‌های تصمیم‌گیری‌ درست و تقویت حس فزاینده استقلال درکودک همراه با بزرگ شدن او است تا وقتی او به بزرگسالی رسید بتواند پیچیدگی‌های یک تصمیم‌گیری درمانی را درک کند و برای انجام آن آمادگی داشته باشد.

دکتر کاتز عقیده دارد: نمی‌توان انتظار داشت یک نوجوان 17ساله بدون چندین ساعت تعلیم بتواند رانندگی کند، پس چطور انتظار داریم یک فرد 19 ساله بدون آنکه فرصتی در محیطی امن قبلا برای او فراهم آمده باشد، بتواند تصمیم‌های پیچیده پزشکی بگیرد.

برخی کارشناسان اخلاق پزشکی بر این باورند که این موضوع بیشتر یک دورنمای پزشکی است تا یک دورنمای قانونی. آرتور کاپلان، استاد اخلاق زیستی دانشگاه نیویورک می‌گوید: مسیر پزشکی شیب‌دار است. پزشکی به افزایش کفایت و رشد عصبی اهمیت می‌دهد. برعکس، قانون خطوط روشن را می‌بیند. در فلان سن اجازه دارید رانندگی کنید یا رای بدهید...

بسیاری از مسائل درباره رضایت و موافقت در طب اطفال درباره کودکانی مبتلا به بیماری‌های حاد و خطرناک است که امتناع از درمان ممکن است به قیمت جان بیمار تمام شود. وقتی ریسک درمان بالا است و یک کودک اجازه ندارد از درمان صرف‌نظر کند، بسیار مهم است که روش شفافی در پیش گرفته شود. از نظر من، رضایت آگاهانه یعنی اطلاعاتی در اختیار کودک بیمار قرار گیرد. این رویکرد به معنای واگذاردن تصمیم به کودک نیست، بلکه می‌خواهیم تلاش کنیم کودکان مسیری را همسو با تصمیمات پزشک دنبال کنند. این همان داده‌هایی است که قرار است در اختیار کودک قرار گیرد، نوعی رفتار محترمانه، اما آخر ماجرا نیست.

کودکان باید در تصمیم‌گیری دخیل باشند
بزرگسالان بی‌شک می‌توانند از درمان بیماری‌های صعب‌العلاج یا جراحی‌ها سر باز زنند و توصیه پزشک خود را نادیده بگیرند، اما آن‌ها نمی‌توانند از سوی کودک خود چنین تصمیمی بگیرند. 

برای تصمیم‌گیری‌های پیچیده درمانی و اعمال درست آن‌ها باید اطلاعاتی درباره بیماری خود، درمان‌ها و خطرات مربوط به آن و نیز عوارض جانبی درمان داشته باشید. در کشور کانادا سن قانونی برای اخذ رضایت پزشکی وجود ندارد و به‌جای آن به توانایی‌های بیمار نگاه می‌کند. در مطالعه‌ای که نتایج آن در سال 2011 منتشر شده است، محققان به بیماران 12- 16 سال و والدین آن‌ها اطلاعاتی درباره درمان انگیزشی اختلال کمبود توجه داده شد، اطلاعات از نوعی بود که برای گرفتن رضایت آگاهانه به بیماران می‌دهند. وقتی درک و بازخورد این کار بررسی شد، نوجوانان به‌خوبی والدین خود رفتار کرده بودند.

دکتر دبی شاخ‌تر، متخصص اطفال از دانشگاه تورنتو و نویسنده اول این تحقیق، عقیده دارد، برای یک پزشک دشوار است که بتواند بفهمد بیمارش تا چه حد خواهان شنیدن جزئیات است، به همین دلیل تمام تلاشم را می‌کنم تا اطلاعات زیادی را در اختیار بیمار بگذارم.

روشن است که احتمال موفقیت یک استراتژی درمانی وقتی نوجوان وارد آن شود و همکاری کند بیشتر است. در نظر گرفتن بیمار در بحث‌های درمان و تصمیم‌های مربوط به آن می‌تواند به روند درمان کمک کند.

دکتر راس می‌گوید: مطالعات وی نشان داده است بسیاری از متخصصان اطفال بدون آنکه کودک بیمار را در بحث وارد کنند، مستقیم با والدین وی وارد صحبت می‌شوند.

 در بیان تازه سیاست‌گذاری‌ها بسیاری از موقعیت‌هایی که نوجوانان تا حد زیادی قادر به تصمیم‌گیری درباره آن‌ها هستند شناسایی شده است، مانند رضایت برای درمان مسائل سلامت جنسی، پیشگیری از بارداری و مراقبت‌های قبل از زایمان و نیز بیماری‌های روانی و درمان‌های اعتیاد. دادن این اطلاعات به نوجوانان بر این پایه است که آن‌ها در صورت ناآگاهی ممکن است درمان را رد کنند.

منبع: New York Times