دکتر علی یزدانی تدوین کتب مرجع ملی را صرف بیهوده وقت و بودجه خواند و گفت: کشوری می‌تواند کتب مرجع ملی داشته باشد که در علم خودکفا باشد، نه اینکه منابع خارجی را گردآوری کند و نامش را کتب مرجع ملی بگذارد.
وی ادامه داد: دانشجو همان‌طور که از نامش پیدا است، باید جستجو کردن دانش را بیاموزد و یاد بگیرد که در موضوعات مختلف به دنبال مقالات معتبر بگردد. نه اینکه مانند دانش‌آموزان کتاب به دست بگیرد و به آن محدود بشود.

عضو شورای سلامت دهان تصریح کرد: چنین طرح‌هایی، ظاهرسازی‌هایی هستند که درد کشور ما را دوا نمی‌کنند. علم را نمی‌شود محدود کرد و هیچ کشوری از جمله ژاپن و هند هم تمام کتاب‌های مرجع تحصیلی خود را بومی نکرده‌اند. چرا که آبسه دندان و خون‌ریزی لثه و داروها همه جا یکی هستند و تمام کشورها در کنگره‌ها از سخنرانان بین‌المللی دعوت می‌کنند، زیرا زبان ما یکی است و بیماری‌ها هم مشترک هستند، اما ممکن است در بعضی از کشورها قدری تفاوت داشته باشند.

دکتر یزدانی خاطرنشان کرد: وقتی درمان‌هایی مانند ایمپلنت در کشور ما کاملاً وارداتی هستند، چگونه می‌توانیم ادعا کنیم که می‌شود کتاب مرجع ملی ایمپلنت داشته باشیم؟ پس بهتر است مانند گذشته کتب برجسته بین‌المللی را به دانشجویان معرفی کنیم که در انتهای آن منابع معتبر هم معرفی شده‌اند. گذشته از این، خواندن ۷ هزار صفحه کتاب، کار ۲ یا ۳ سال تحصیلی است و نمی‌توان انتظار داشت دانشجو در ۱ سال تمام آن را بیاموزد.
وی در پایان گفت: ممکن است کسانی سخنان من را تعبیر به این کنند که با کار ملی مخالف هستم، اما حرف من این است که اولاً علم را نمی‌شود محدود کرد، ثانیاً وقتی می‌خواهیم چیزی را به دانشجویان تحمیل کنیم، به یاد بیاوریم که زمانی هم خودمان دانشجو بودیم. با این تفاوت که در حال حاضر شرایط برای دانشجویان سخت‌تر شده و مجبور هستند برای تأمین مخارج سنگین زندگی هم کار کنند و هم درس بخوانند.

منبع: دندانه